نا اميدی وقتی به مطلق رسيد، تبديل به اميد مطلق ميشود.
شب در تاريکترين نقطه خود، با سحر اتصال دارد.

هر پايانی بلافاصله به آغازی ديگر متصل است.
...و در بينهايت، شعله خاموش ميشود و همه مطلب همين است.

ای نیستی، تو کیستی؟