"واقعی بودن" کيفيتی اصيل است.

هستی، جاودانه نيست؛
رايحه ای از تهی است.

پايان مطلق، همان آغاز مطلق است
و اين يعنی جاودانگی

نابود شو

جايی فراسوی مفاهيم بشری

و آنگاه، ديگر کسی باقی نمی ماند که ادعا کند: "من، او هستم."

هيچ "ديگر"ی وجود ندارد که با آن مقايسه کنی.

رنج، فاصله بين آرزو و واقعيت کنونی زندگی است.