Saturday, November 08, 2003

انديشه، ياد رويدادی را که پايان يافته و تمام شده در خود نگه می دارد، و سپس در آينده آنها را فرا می فکند و پی جويی می کند.
چرا آدميان گرفتار اين پی جويی جاودانی لذت هستند؟ چرا؟
خواهی ديد که آن نگاره معنای چندانی نداشته و ناپديد خواهد شد.
آه ای حلزون...
تو خودت خوب می دانی که بيش از همه تورا دوست دارم.