بی شک وفاداری از والاترين پارساييهاست.
اما فراسوی وفا، يعنی بسوی نامعلوم رفتن؛ و هيچ چيز زيباتر از بسوی نامعلوم رفتن نيست.

اگر من چشمهايم را می بندم، از آن جهت نيست که از پيوستن به بی نهايت و ابديت لذت ببرم.
اينها همه خواب و خيال است... آنجا من کاملا تنها هستم، حتی اگر هيچ لذتی هم نبرم.

آبزيهای دشت لار، اين فصل از سال را جفت گيری می کنند.
کاش من هم آنجا بودم.