رشد، در فضايی حاصل از شوخ طبعی، بازيگوشی و عدم جديت اتفاق می افتد.

"شوخ طبعی" بت شکن ترينه.

"شوخ طبعی" بت شکنه.

هيچ راهی در اين جهان وجود ندارد که بشود در آن پيروز شد.
شکست خوردن تنها فرآيند اين جهان است.
همه شکست خورده اند، و همه شکست خورده باقی می مانند.

وقتی اسارت يک توهم است، چگونه آزادی می تواند حقيقت داشته باشد؟

اسارت، مخلوق ذهن است؛ همينطور رستگاری نهايی.
وقتی ذهنی در کار نباشد، چه کسی باقی می ماند تا درباره رهايی بيانديشد؟